Algonquin Park -- 19/09 - 21/09

Hoi allemaal,

amai dit is weer een heel serieus tijdje geleden dat ik jullie op de hoogte heb gebracht van mijn verdere avonturen hier. En ja hoor ondertussen is er al heel veel gebeurd. Momenteel sta ik op het punt om bijna naar Montreal te vertrekken, maar eerst zal ik proberen om jullie alvast zoveel mogelijk up to date te brengen van wat er in de tweede helft van september zoal nog is gebeurd. Hopelijk herinner ik zelf nog alles :)

Eerst en vooral had ik jullie in mijn vorige post reeds verteld dat ik na mijn dagje Toronto naar het Nationaal park Algonquin ging vertrekken. Dus zo gezegd, zo gedaan. Het plan was dat we vrijdag om 10u30 s ochtends zouden vertrekken, uiteindelijk was het pas tegen 13u dat we Kingston achter ons hebben gelaten.

Google maps had ons een weg gegeven die niet via highways was, dus meer tussen de bossen en velden. Echt heel mooi om zien, echt wel genieten van het landschap en bijna geen verkeer op de baan. Af en toe enkele dorpjes (lees: 10 huizen en een kerk) gepasseerd en in eentje daarvan gestopt om nog wat drank te kopen voor die avond. Een plaatselijk winkeltje waar ze dan ook echt alles verkopen. Als je naar de foto's kijkt (die later online komen) zal je het zien hoe de sfeer daar is. Eeva en Ayana op de stoep voor de winkel... bijna zoals in de films ;)

Bijna aangekomen in Algonquin, Eeva achter het stuur, Ayana als co-piloot, ik lekker (krap) op de achterbank aan het indommelen met Stephanie en Tamara naarst mij. De jongens zaten in het midden. Plots vanuit het niets schreeuwt Stephanie: " STOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOP!" chauffeur Eeva schrikt zich een hoedje en gaat op haar rem staan. Ik schiet overeind vanuit mijn slaap en we staren allemaal recht voor ons uit het raam.... daar, in het midden van de weg, een eland! Majestueus beest, 2.5m groot, enorm gewei op zjin hoofd -- enkel de mannetjes hebben een gewei, dus vandaar dat ik kan zeggen zijn hoofd -- We stonden dus stil op enkele meters van de eland. De eland draaide zijn hoofd, keek naar onze auto, keek terug weg en met een grote draai stapte hij heel traag en op zijn dooie gemak terug van de weg het bos in. Ondertussen waren we allen vollop aan het zoeken ieder achter zijn fototoestel zonder onze blik af te wenden van de eland, maar jammergenoeg waren we te laat. Geen foto dus, maar wel een ongeloofelijke herinnering aan overgehouden!

Enfin een half uurtje later waren we eindelijk aangekomen in het park en op onze campingplaats voor die avond. Het plan was dus om 1 avond op de camping door te brengen en de tweede avond in een jeugdherberg.
Onze camping spot was gelegen echt recht aan het meer zelf. We zaten volledig op het einde van de camping en hadden dus praktisch geen buren. Een grote boom lag over het water en uiteraard was ik de eerste die hier toch eens moest oplopen. Super gewoon. In feite waren er twee bomen die er lagen, 1 met veel blaren en takken en een andere kale boom. Dus eenmaal ik ver genoeg op de boom zat kon ik door de blaren van de andere boom de camping niet meer zien. Gewoon het zicht op het meer en de natuur erond en voor de rest niets... geloof mij op dat moment was ik gewoon stil van verbazing, ik nam de natuur in mij op en zat daar gewoon rond te kijken vol bewondering. Het gevoel dat ik op zo een moment heb is echt dat de wereld vroeger zo prachtig moet geweest zijn voor de mens alles is beginnen volbouwen. Op zo een moment ook niet veel zin om terug te moeten gaan naar het grijze belgie.

Oke voor ik te filosifisch wordt hier, maar verder met het verhaal ;)

oei sorry, de mensen waarmee ik naar montreal ga zijn hier net toegekomen. Rest van het verhaal zal voor na het weekend zijn. Beloofd!!!!!!!!!!!!!!!!!!